Παράσιτα

Τι είναι τα παράσιτα;

Παράσιτα είναι μονοκύτταροι ή πολυκύτταροι οργανισμοί. Μπορεί να βρίσκονται ελεύθερα, προσκολλημένα ή εγκυστωμένα στην επιφάνεια του δέρματος. Ακόμη συναντώνται κάτω από αυτό ή μέσα στα διάφορα συστήματα, όργανα ή κοιλότητες.

Παρασιτισμός είναι η εγκατάσταση και η δράση των παρασίτων στον οργανισμό που τα φιλοξενεί. Κατά τον παρασιτισμό ο ένας οργανισμός, το παράσιτο ωφελείται και ο άλλος, που το φιλοξενεί, βλάπτεται.

Ο ζωικός οργανισμός που φιλοξενεί το παράσιτο μέσα ή πάνω στον οποίο αυτό εξελίσσεται, ονομάζεται ξενιστής. Ο ξενιστής μπορεί να είναι τελικός ή ενδιάμεσος. Τελικός ξενιστής ονομάζεται ο ζωικός οργανισμός που φιλοξενεί το ενήλικο παράσιτο, ενώ ενδιάμεσος αυτός που φιλοξενεί τα προνυμφικά στάδια παρασίτου.

Πολλές είναι οι ταξινομήσεις και οι διακρίσεις που υπάρχουν για τα παράσιτα. Αρκετά γενικευμένα θα μπορούσαμε να πούμε ότι χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγόριες. Σε εκείνα που ζουν μέσα στο ξενιστή και ονομάζονται ενδοπαράσιτα και εκείνα που ζουν εξωτερικά του ζώου, εξωπαράσιτα.

Μέρος των παρασίτων των δύο κατηγοριών, ευθύνονται για πλήθος σοβαρών ασθενειών που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα ζώο.

Ενδοπαράσιτα:

Στην πλειοψηφία τους, τα ενδοπαράσιτα μολύνουν σκυλιά και γάτες από ενδιάμεσους ξενιστές. Μέρος αυτών ζουν ελεύθερα στο περιβάλλον και στα κόπρανα άλλων ζώων. Προς αποφυγή μόλυνσης, αναγκαία είναι η πρόληψη και να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή σε κουτάβια μικρότερα των 6 μηνών.

Υπάρχουν πολλά είδη ενδοπαρασίτων. Κάποια από αυτά είναι νηματώδη (περιλαμβάνουν παράσιτα όπως η γνωστή Διροφιλάρια -το λεγόμενο σκουλήκι της καρδιάς)  τρηματώδη, κεστώδη, όπως ο εχινόκοκκος ,ταινίες.

Τα ενδοπαράσιτα μπορεί να καταστούν άκρως επικίνδυνα για τη ζωή των ζώων με ποικίλα συμπτώματα. Κάποια συμπτώματα μπορεί να είναι ήπια και να περιλαμβάνουν κόπωση, διάρροιες, απώλεια βάρους. Άλλα μπορεί να είναι πιο έντονα, τα οποία προοδευτικά μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στο θάνατο.

Εξωπαράσιτα:

Είναι γεγονός ότι οι κρότωνες (τσιμπούρια) και οι ψύλλοι., τα κουνούπια και οι σκνίπες αποτελούν τα κυριότερα εξωπαράσιτα. Κυρίαρχη είναι η πεποίθηση ότι τα εξωπαράσιτα αποτελούν κίνδυνο μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες, όπου έχουμε συνεχείς εναλλαγές ζέστης και υγρασίας και δημιουργείται έτσι το καταλληλότερο περιβάλλον για την επιβίωσή τους. Ειδικά όσον αφορά στους ψύλλους, η ανθεκτικότητά τους, τους καθιστά ικανούς να επιβιώνουν κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες. Το πιο γνωστό σύμπτωμα, που προκαλείται κυρίως από τους ψύλλους, είναι ο κνησμός. Αυτό όμως είναι το λιγότερο που μπορούν τα εξωπαράσιτα να προκαλέσουν στο σκύλο και στη γάτα.

Η μη έγκαιρη εντόπιση και καταπολέμισή τους ελλοχεύει κινδύνους, και μπορεί να προκαλέσει τη μετάδοση ασθενειών με σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία των ζώων. Αν και οι ενήλικες ψύλλοι έχουν μήκος 4,5 χιλιοστά, το 95% βρίσκεται σε στάδιο επώασης, προνύμφης και νύμφης. Ως εκ τούτου δεν είναι πάντα εύκολα ορατοί.

Οι ψύλλοι μπορεί να είναι υπεύθυνοι για την πρόκληση αλλεργικής δερματίτιδας, αναιμίας ακόμη και μετάδοσης ενδοπαρασίτων. Οι κρότωνες απομυζώντας αίμα από το ζωικό οργανισμό προκαλούν αναιμίες και είναι υπεύθυνοι για τη μετάδοση ασθενειών όπως η ερλιχίωση.  Σε περίπτωση που ο σκύλος ή η γάτα έχει πυρετό, απώλεια όρεξης ή άλγος κρίνεται αναγκαίος ο έλεγχος τους. Καθώς το μέγεθος των τσιμπουριών είναι μεγαλύτερο των ψύλλων, είναι ευκολότερο να εντοπιστούν.